خداحافظی با درد با کمک یک انگل ترسناک!
سایت شیک: به گزارش سایت شیک، در این مقاله در رابطه با انگلی صحبت می نماییم که بی صدا وارد بدن می شود و می تواند با عبور از سد دفاعی بدن، سیستم ایمنی و درد را فریب دهد.
غزال زیاری: اگر یک انگل کوچک باشید و به دنبال راه بقا در بدن موجودات دیگر بگردید، چند ترفند برای ورود پنهانی و بدون شناسایی همیشه مفید و کاربردی خواهد بود. کرم انگلی آبزی (Schistosoma mansoni) سبک زندگی بسیار موذیانه ای دارد. لاروهای این انگل از راه پوست میزبان به بدن او نفوذ کرده و به محیط گرم و مرطوب بدنش که می توانند در آنجا رشد و تولیدمثل کنند، وارد می شوند.
نکته اعجاب انگیز اینجاست که نفوذ این انگل هیچ درد یا خارشی را در بدن جانور میزبان ایجاد نمی کند و بنابراین هم هست که این انگل می تواند به شکل مخفیانه وارد بدن میزبانش شده و بیماری انگلی مزمن تب حلزون (شیستوزمیازیس) که میلیونها نفر را در سرتاسر جهان مبتلا کرده بوجود آورد.
انجام مأموریت غیرممکن
الا دانشمندان دریافته اند که این کرم کوچک دقیقاً چه طور از سد دفاعی بدن فرار می کند. این انگل مولکول هایی تولید می کند که نوع خاصی از نورون ها در پوست میزبان را سرکوب می کنند؛ همین کشف می تواند منجر به توسعه نسل جدیدی از مسکن های مؤثر و جایگزین داروهای افیونی شود.
دبروسکی هربرت، ایمنی شناس دانشکده پزشکی تولین آمریکا در اینباره توضیح داد: «اگر بتوانیم مولکول هایی که این کرم انگلی برای مسدود کردن فعال سازی TRPV۱+ مورد استفاده قرار می دهند را شناسایی و جدا نماییم، امکان دارد به جایگزین نوآورانه ای برای درمان های فعلی مبتنی بر مواد افیونی برای کاهش درد پیدا نماییم. این مولکول ها بعلاوه می توانند به داروهایی تبدیل شوند که شدت بیماری در افراد دچار بیماریهای التهابی دردناک را کاهش بدهند.»
TRPV۱+ و نقش کلیدی شان
رون های TRPV۱+ نوع خاصی از سلول های عصبی حسی هستند که سیگنال هایی مثل حرارت، سوزش و خارش را به مغز منتقل می کنند و بدن را نسبت به عوامل خطرناکی مثل مواد سمی، عوامل بیماری زا و آلرژن ها آگاه می نمایند.
این سلول ها در تحریک واکنش ایمنی هم نقش دارند: ایجاد التهاب که بطور معمول مانع ورود لاروهای کرم انگلی آبزی به بدن می شود. پژوهشگران فرض کردند که این انگل برای افزایش شانس موفقیت در آلوده سازی میزبان، توانایی سرکوب نورون های TRPV۱+ را تکامل داده و جهت بررسی این فرضیه، آزمایشی را روی موش ها انجام دادند.
آزمایشی خاص برای محک زدن فرضیه
حققان گروهی از موش ها را به انگل آلوده کردند و گروه دیگری را سالم نگه داشتند تا بعنوان گروه کنترل از آنها استفاده نمایند. هر گروه با یک حرف مشخص شد، اما حتی خود محققان نمی دانستند که کدام گروه آلوده است. (این روش Blinding نام دارد که برای کاهش خطای ناشی از پیش فرض ها در تحقیقات علمی به کار می رود.)
در ادامه موش ها در معرض آزمون تحمل درد قرار گرفتند. یک پنجه هر موش، روی منبع گرما قرار داده شد (نه به حدی که سبب سوختگی شود، بلکه فقط به اندازه ای که ناراحتی ایجاد کند) و محققان مدت زمانیکه طول می کشید تا هر موش پنجه اش را عقب بکشد ثبت کردند.
در ادامه پژوهشگران از مایع نخاعی هر دو گروه، کشت های نورونی تهیه کردند و کپسایسین (ماده فعال فلفل تند) به آنها افزوده شد تا واکنش ایمنی بررسی شود. آنها در نهایت به این نتیجه رسیدند که کشت های گروه کنترل واکنش ایمنی بسیار قوی تری نسبت به کشت های موش های آلوده نشان دادند.
این نتایج ثابت کرد که کرم انگلی آبزی واقعا نورون های مسئول هشدار به مغز و تحریک واکنش ایمنی را سرکوب می کند.
پیامدهای کشف جدید
گرچه هنوز نمی توان مطمئن بود که این مکانیزم دقیقاً به همان صورت در بدن انسان هم عمل خواهدنمود یا خیر، اما این کشف فرصت های پژوهشی زیادی را فراهم می آورد. هربرت دراین باره اضافه کرد: «شناسایی مولکول های موجود در کرم انگلی آبزی که TRPV۱+ را مسدود می کنند می تواند به درمان های پیشگیرانه تب حلزون منجر شود. ما یک کرم موضعی را تصور می نماییم که با فعال سازی TRPV۱+ مانع از عفونت ناشی از تماس با آب آلوده شود.»
این یافته ها بعلاوه امکان دارد به راهکارهای جدیدی برای درمان دردهای عصبی منجر شوند. البته چنین درمان هایی به تحقیقات گسترده تری نیاز دارند؛ چونکه سرکوب بیش از اندازه سیستم ایمنی می تواند خطرناک باشد. گام بعدی این تحقیقات بررسی دقیق تر مولکول های ترشح شده توسط کرم انگلی آبزی خواهد بود تا مشخص شود دقیقاً این کرم ها چه طور عمل می کنند.
منبع: sciencealert
بطور خلاصه، این مولکول ها به علاوه می توانند به داروهایی تبدیل شوند که شدت بیماری در افراد گرفتار بیماری های التهابی دردناک را کاهش بدهند.» TRPV۱+ و نقش کلیدی شان نورون های TRPV۱+ نوع خاصی از سلول های عصبی حسی هستند که سیگنال هایی مثل حرارت، سوزش و خارش را به مغز منتقل می کنند و بدن را نسبت به عوامل خطرناکی مثل مواد سمی، عوامل بیماری زا و آلرژن ها آگاه می نمایند. هر گروه با یک حرف مشخص شد، اما حتی خود پژوهشگران نمی دانستند که کدام گروه آلوده است. یک پنجه هر موش، روی منبع گرما قرار داده شد (نه به حدی که سبب سوختگی شود، بلکه فقط به اندازه ای که ناراحتی ایجاد کند) و پژوهشگران مدت زمانیکه طول می کشید تا هر موش پنجه اش را عقب بکشد ثبت کردند.
منبع: shiksite.ir
این مطلب سایت شیک را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب